Anne olduğum 2013 yılını geride bırakıyoruz.
2013 yılı ile ilgili "Anne Olmak" dışında kalan herşey önemsiz görünüyor gözüme. Çünkü "Anne Olmak" öyle büyük bir değişim ki diğer herşeyi önemsizleştiriyor. Başka biri oldum. Yaşantım, hayata bakışım, önceliklerim, hobilerim, fobilerim herşey herşey değişti. Dün okuduğum bir blog yazısından beğendiğim bir ifadeyle, hayatın başka bir yakası burası.
Bu yakadan bakınca diğer yakada kalan önceki hayatım çok uzak görünüyor. Artık ben diye birşey yok, ben ve bebeğim var. Böyle düşününce bazen hafakanlar basmıyor değil tabi. Artık hiç bir anımı sadece kendi isteklerime göre planlayamıyorum. Tamamen bana bağımlı bir varlığı her an hesabetmek zorundayım. Bu çok ağır bir sorumluluk; o kadar ağır ki bana çok büyük bir stres olarak dönüyor. Bazen çığlık atmak geliyor içimden... Ta ki bebeğimin yüzüne bakan kadar.
Onun yüzüne bakmak bir anda tüm ruh halimi, duygu durumumu değiştirebiliyor. Sabahın 5'inde uyanıp bir iki oflayıp pufladıktan sonra bir anda onunla oynamaya, gülmeye başladığımı farkedince ben bile kendime inanamıyorum. Ben Allah'ın -insan ırkının devamı için- annelere çok özel bir duyguyu bebeğinin doğumu ile birlikte ihsan ettiğini düşünüyorum. Çünkü böyle ilahi bir dokunuş olmadan dayanılacak iş değil. Annelik duygusunun ihsanıyla birlikte tamamen bebeğinize bağlı bir duygu dünyasına geçiyorsunuz. O ağlayınca ağlayıp gülünce gülmek durumu işte... Ama neyse ki oğluşum çok ağlamayan mutlu bir bebek (tü tü tü aman nazar değmesin :)) ).
Velhasıl-ı kelam 2013 yılı nerdeyse bana ait olmayan bir yıl idi ve bitti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder