Bazen kendimi boşlukta sürükleniyor gibi hissediyorum. 45 dakikalık uyku aralarında yaşamaya çalışıyorum. Oğluş uyuduğunda, aklımdan acaba ne yapsam diye kırk tane şey geçerken yorgunluktan sadece oturup kalıyorum çoğu zaman.
Gerçi bunca yıl ne yaptın çocuk yokken diyeceksiniz. Çok mu sosyaldin, çok mu aktif, hareketliydin. Değildim, doğru. Ancak o zaman bunun sebebi tamamen bendim. Dışardan bir etki yoktu. Şimdi özgürlüğüm kısıtlanıyormuş gibi hissediyorum. İstesem de yapamam fikri çöküyor karabasan gibi. Sonra da alayına isyan moduna giriyorum ama kime isyan edeyim, el kadar bebeğe mi? İçimde patlıyor dolayısıyla.
Bu kısır döngüden kurtulmak için bir yol bulmam gerek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder